viernes, 8 de octubre de 2010

A LEGALIDADE DE FEIJOO


Dazoito meses despois do seu discuros de investidura, pódese decir con rotundidade que o Gobenro Feijoo cumpreu escrupulosamente o prometido naquela sesión dun 14 de abril polo entón candidato. Nuñez Feijoo, vencedor das eleccións autonómicas de marzo, xenuino representante desa “nova dereita” tan europea e moderna, dirixíase á Cámara para solemnizar”o meu Goberno espectará a legalidade e mesmo irá máis aló da legalidade”. Certo, moi certo. Basta unha ollada a este ano e medio para comprobar o exacto da súa promesa e o estricto cumprimento que fixo da mesma…

Só fixeron falla uns días para comprobar que o xa Presidente estaba disposto a ir “máis aló da legalidade”.. moito máis aló… A súa primeira decisión foi, precisamente, situarse “máis aló” e nomear un Goberno cuxa composición non respectaba o recollido na Lei reguladora da Xunta e do seu Presidente, no que atinxe á igualdade entre homes e mulleres. Nos meses seguintes tivemos coñecemento de Delegados da Xunta que malversaran fondos europeos, Xefes territoriais envoltos en oscuros asuntos, denuncias sobre supostas alteracións nos procesos selectivos de acceso á función pública, un Conselleiro que mentiu ó respecto da súa condición laboral e outro entrando e saindo do TSXG por ter asinado unha certificación final de obra cando esta non tiña nin escomenzado. Como se pode apreciar, “máis aló da legalidade”, certamente.

Feijoo respostou sempre con un certo desprezo a estas situacións, desvelando que aquela apelación á legalidade quedara agochada baixo os folios dun discurso solemne. Pero si nun asunto o suposto compromiso do señor Presidente quedou esquinado foi no escándalo que envolve á Autovía da Costa da Morte. Cando na súa pregunta a Feijoo, Pachi Vázquez enunciara que o expediente da licitación desta obra estaba cuberto de sombras, púxose de manifesto que o Secretario Xeral do PSdeG se quedara corto na súa denuncia: sobrecuste dunha infraestructura mantendo o mesmo proxecto, un informe de adxudicación que non resistía o mínimo exámen, demanda dunha das empresas afectadas, cese da Secretaria Xeral que presidía a Mesa de Adxudicación, apertura da causa polo TSXG e, finalmente o mércores, a anulación deste expediente dado que non era posible manter esta decisión verdadeiramente escandalosa..

Malia todos estos feitos o Presidente neguou unha e outra vez, mesmo en sé parlamentaria, que existese problema algún nun procedemento que pasará ós anais da administración pública galega polo que puido supor para as arcas dos galegos (recordemos que se propoñía gastar 200 millóns de euros máis sin explicacións) e polo que significa de incapacidade e chapuza administrativa – ou algunha cuestión peor - . Agora, este luns o Conselleiro comparecerá nunha Comisión parlamentaria, en medio dunha ponte festiva, tentando apagar os ecos do Pleno do martes e mércores donde o PSdeG lle pedirá explicacións e que asuma responsabilidades políticas. Engánase o señor Conselleiro si pensa que pode despachar este asunto cunha Comparecencia metid con calzador.. engánase o señor Conselleiro se pensa que os veciños e veciñas da Costa da Morte lle van tolerar este escándalo a costa dos seus dereitos e dos cartos dos galegos. Pero sobre todo engánase o señor Feijoo se pensa que pode seguir dándolle esquinazo á legalidade, e tolerando que o seu Goberno se sitúe máis aló da mesma… Non señor Feijoo, a Lei está para cumplila todos.. tamén o señor Hernández, tamén vostede.

2 comentarios:

Xabier Pita dijo...

Non señora Barcón, a Lei está para cumplila todos.. tamén vostede: A Coruña e non Coruña.....

Xabier Pita dijo...

Como decía Ramoneda, la cuestión de la credibilidad de los políticos es la
desconsideración con la verdad, en el sentido elemental de coherencia entre lo
que se dice y lo que se hace, entre lo que se promete y lo que se cumple.
La correlación entre promesa y credibilidad es simple: estalla cuando la
promesa no se realiza. La gente ha crecido ante ello en escepticismo y virtud.
Pero otra cosa es la construcción cotidiana del discurso político, en que
cualquier material se utiliza siempre en términos de blanqueo de uno mismo y
descalificación del otro. Entre el eufemismo y la manipulación, dos formas de
falsificación, transcurre el discurso político. Un discurso que, como dice
Frankfurt, no es una mentira, porque la mentira es función de la verdad, y en
este caso la verdad no cuenta, sólo cuenta el propio perfil. Y lo que agrava la
situación es que esta forma de discurso sin relación con la verdad migra y
puebla otros ámbitos sociales, empezando por los medios de comunicación.
Cuando de unos mismos hechos surgen -en función de la posición ideológica y
de mercado de los medios- una serie de relatos distintos, a menudo incluso
opuestos -y no habla de la opinión sino de la información-, es que el sentido de
la verdad ha desaparecido del horizonte colectivo. La falta de credibilidad se
extiende y contamina a toda la sociedad, de modo que todo conflicto deriva en
confrontación. Y el espacio público se degrada sensiblemente.