miércoles, 31 de marzo de 2010

LA NOCHE DEL GITANO


Cuando en julio de 2009 el Barça entregaba al Inter 45 millones de euros, más Etoo’o a cambio de su delantero estrella, Zlatan Ibrahimovic, Mourinho – entrenador del club italiano - se apresuró a afirmar que los culés no sabían qué habían hecho.. “Ibra no vale eso”. Como casi siempre, el portugués hablaba de más y además no le hacía justicia al delantero que le permitió ganar el Scudetto y que ese año firmó una de las mejores temporadas del continente. Zlatan, “el gitano”, ese gigantón luchador y exquisito, pronto demostró que siempre cumple con aquellos que le dan confianza.

Sus partidos en el Barcelona se contaron por goles y la afición le encumbró como uno de sus favoritos en ese equipo de ensueño capaz de ganar “seis de seis”.. Pero llegó el invierno y la estrella de Ibra pareció apagarse.. escaseaban los goles, el Madrid acechaba y la duda se extendió por las gradas.. y si Mourinho tenía razón..?. Cuando más intensas eran las críticas, cuando el Camp Nou empezaba a silbarle el medio bosnio- medio sueco volvió… Zlatan marcó y volvió a ser decisivo, en la Liga y en la Champions…

Sin alardes, sin exagerar, sin apenas llamar la atención.. sólo luchar, correr y marcar… El Gitano es así. Está acostumbrado a que algunos duden de él, a que periódicamente tenga que apretar un poco más los dientes, sonreír y demostrar, de nuevo, que sí valía la pena disgustar a Mourinho. En realidad en todos los grupos humanos hay individuos así.. brillantes, trabajadores, generosos con los demás que cada cierto tiempo deben demostrar su valor y su capacidad.. es como si estuvieran predestinados a demostrar eternamente que merecen lo que los demás les otorgan.. A Ibra eso no le preocupa.. Esta noche llegó al estadio magnífico que los árabes han construido para el Arsenal, dispuesto a demostrar una vez más su clase. Tardó 46 minutos en conseguirlo. Una vaselina y un tiro cruzado. 0-2… La noche del Gitano estaba servida… lástima que esta vez no fuera “la noche de Guardiola”… otra vez será…

martes, 30 de marzo de 2010

JOSÉ MARÍA PUJALTE



Para la gran mayoría de los gallegos, el día de ayer será aquél en que Feijoo anunció que “as Caixas están dispostas a falar”… anuncio chusco cinco meses después de que “as Caixas” empezaran a hablar de fusión, de sip o de nada de nada.. Para unos pocos que le conocíamos y le admirábamos, el día 29 de marzo de 2010 será aquél en que nos dejó José María Pujalte, el marido de Ana, el padre de María – y otros – el alma de la Asociación Coruñesa de Parkinson, el amigo de tantas personas!!!.

Conocí a José María, junto a Manolo, Pepe y Dopico, allá por el 2000, cuando a ellos les ahogaba la renta mensual del local en el Paseo Marítimo y a mí me hacían falta aliados para echar a andar el Centro Asociativo García Sabell. Entre ellos, el empuje de Susa, Pío y Mary (Esclerosis Múltiple) y el apoyo de la gente de AVAN, Mujeres de Elviña, Fibrosis, Lupus.. Con Chus, Paca y toda aquellas personas dispuestas a ser generosas a la hora de compartir y ambiciosas para marcarse objetivos, nos lanzamos con el García Sabell que supuso la primera experiencia multiasociativa de la Comunidad, que hoy cuenta con convenios con medio Gobierno gallego, que impulsó la Asociación Gallega de Enfermedades Raras y que es una de las iniciativas ejemplares en toda España. Buena parte de ello se debe a la comprensión e inteligencia de José María.

Pujalte era un hombre adorable, culto, inteligente y con un profundo sentido del humor. Orgulloso de su familia y de su gente, estuvo hasta el último día pendiente de la celebración, el próximo mes, de las actividades conmemorativas del Día del Parkinson. No quiso flores, ni demasiado duelo, ni molestias.. quiso irse, como era, coherente con su vida y con sus principios. Ayer su hijo Fernando decía “ahora a recordarle como era”. Pues eso, a recordarle como era.. un lujo de persona y de amigo.

domingo, 28 de marzo de 2010

MITOS E LENDAS. A LEI DO SOLO.



É normal que cando se aproba ou tramita unha norma de tanta trascendencia como a Lei do Solo, levante interese e polémicas varias e atopemos análises dende todas as ópticas posíbeis. Pero non o é menos que durante as últimas dúas semanas, teñen sido tantas e tan diversas as opinións que se teñen vertido ó respecto deste tema que, malia o ruído das Caixas, converteuse no debate central ó longo de moitos días, non sempre, por certo, có rigor e o coñecemento máis preciso, seguramente polo complexo do mesmo e da propia lexislación urbanística.

O certo é que para comprender esa expectación e mesmo os termos do debate público, deberemos comezar por recordar cómo a LOUGA no 2002 nacía cós parabéns, mesmo de sectores progresistas que non tiñan votado o texto, pero que depositaran moitas esperanzas na chamada “Lei Cuiña”. Por qué?. Porque aquela norma incorporaba medidas de protección, especialmente para o medio rural, descoñecidas hasta entonces en Galicia; aportaba, tamén por primeira vez, unha visión completa e complexa sobre o noso territorio, tentaba atopar solucións para o conxunto dos asentamentos, actividades e usos que se dan no noso país e abría canles de regularización para instalacións que durante décadas viviran no “limbo” xurídico, como as explotacións agrogandeiras ou as minas. Por último incluía a creación dos instrumentos de ordeación territorial - pendentes aínda hoxe – e a da Axencia pola Legalidade Urbanística, estes días no cerne da polémica.

Sete anos e catro reformas despois, teremos que recoñecer que a LOUGA non desempeñou o papel para o que estaba chamada. Filla dun tempo e dunha ideoloxía, abundou na dirección de que cada terreo era un solar e permitiu unha especulación desbordada de cuxos exemplos temos sobradas mostras. Moreas de urbanizacións, especialmente no litoral, contrastaban cunha realidade de abandono dos núcleos rurais e coa imposibilidade, a cotío, de levar a cabo actividades propias destes núcleos ou de ter unha vida con servicios dignos. Os Planeamentos non se adaptaron á LOUGA, as licencias de actividades esperaban por milleiros nun atasco pouco propio dunha administración moderna e as sucesivas modificacións non melloraron o panorama, coa excepción da Lei de Medidas Urxentes, que serviu para defender a costa, no momento máis crítico da especulación sobre a mesma.

A Modificación aprobada o pasado martes non contén tampouco as solucións precisas, pero tampouco é a responsable de todolos males, como algúns parecen interpretar. Non só non incrementa a dispersión, senon que a segregación de parcelas longo tempo demandada, semella unha das posibilidades para manter á xente nos núcleos rurais. Non só non se abre a porta de novas urbanizacións no rural, senon que o Artigo 28 (“un máximo de tres vivendas acaroadas ou encostadas”) mantén a mesma redacción dende o 2002. E de ningunha maneira permite obras en espazos naturais, excepto aquelas de consolidación de edificacións que quedan en fora de ordeación total, que non poden ser nin rehabilitadas nin reformadas. Por suposto, non agocha ningunha amnistía senon unha regularización de asentamentos industriais e vivendas rematadas antes da LOUGA e poñendo en marcha un procedemento garantista moito máis esixente que o que non 2003 se abreu para as explotacións gandeiras, para as minas ou o que se intentou, sin éxito, na Lei de Vivenda para os núcleos costeiros, a través dunha Disposición hoxe recurrida diante do TC.

Sin embargo, a Modificación tampouco vai mellorar a práctica urbanística diaria nin suporá un paso decidido nesa dirección. Non cambia nin mellora sustancialmente a complexa tramitación dos PXOUMs que deberán ser reformados inevitablemente. Non da solución definitiva ás actividades primarias nos espazos naturais, nin ós períodos de transición nos mesmos. Non resolve con seguridade os debates encol do “non consolidado” e mantén a ambición regulamentarista da LOUGA, unha das características que, sen dubida, máis a teñen perxudicado. Por si fora pouco, o PP negouse en redondo a protexer do uso acuicola os espazos da Rede Natura no litoral, explicitando unha e outra vez que se fará “unha piscifactoría enTouriñán”. Calquera que coñeza a lexislación europea sabe que tal instalación non é posible, pero non deixa de ser chamativo, á par que irritante, a teima do Goberno con este proxecto en particular.

O certo é que trinta anos despois do autogoberno non temos unha lexislación do solo segura nin estable. No fumos quén de aprobar os instrumentos de ordeación, polo tanto tampouco temos as estratexias territoriais e económicas que as restantes Comunidades posuen. E durante anos consagráronse verdadeiras aberracións urbanísticas que, con certa frecuencia, non só nos escandalizan, senon que requiren cartos públicos para subsanar as desfeitas. Pero o máis grave é a inseguridade xurídica e a incerteza na que particulares e administracións viven as continuas modificacións dunha lexislación que debería supor un dos piares máis sólidos do sistema. Máis alá dos debates encendidos destes días, si non somos quén de consensuar as DOT, o Plan do Litoral e de darnos unha Lei do Solo estable e aprobada por unha ampla maioría, asinaremos un dos maiores fracasos políticos da nosa democracia.

martes, 16 de marzo de 2010

AS NOSAS VAGUEDADES…


Será quizais pola “profesión de fe” que Feijoo fixo ó inicio da súa intervención na que se cualificou como “patriota galego”, será porque para falar dúas horas hai que ter, alomenos, unha ducia de cousas interesantes que dicir – e Feijoo non as ten - , será porque a forza de repetir e prometer “Plan tras Plan” é moi difícil acreditar algo de credibilidade.. Polo que sexa, o discurso desta mañá do Presidente da Xunta amosouse baleiro de contido, farragoso e pesado na súa extensión e inconexo en boa parte do mesmo.
O certo é que as persoas que seguimos en directo a súa intervención tivemos a impresión de estar, de novo, diante dun discurso de investidura; un ano despois, Feijoo repetiu as ofertas e propostas de planes diversos – incluído o famoso Plan de Choque nunca coñecido – que xa fixera aquel 14 de abril. Sectores estratéxicos, emprego xuvenil, familias, I+D+i.. Un por un repetiu de novo o cansino discurso de anunciar medidas inconexas e pouco concretas, sen ningún obxectivo certo e sen ningunha prioridade. Foi, como dixo Pachi Vázquez, un discurso de “café para todos”.
Esta mañá Núñez Feijoo tiña a oportunidade de elexir as prioridades do seu Goberno. Tiña a oportunidade de explicar as súas propostas políticas para mellorar o emprego, para incrementar o creto para as empresas, para apostar pola innovación.. En definitiva poderíamos ter coñecido cales eran os obxectivos anuais do Goberno da Xunta, nun momento no que os galegos e galegas precisan respostas e solucións e non palabras baleiras. Non foi así. O Presidente decidiu o camiño da enumeración exhaustiva para evitar falar das cuestións máis importantes e urxentes.
Hoxe constatamos o que os socialistas vimos dicindo dende que o PP chegou de novo ó poder: estamos diante dunha lexislatura perdida. Este ano foi un ano en balde, sen resultados, sen planificación, sen licitación pública, sen avances en política económica.. e moito nos tememos, polo escoitado na Cámara que os anos que nos quedan será un tempo perdido. Feijoo marea os datos, envolve as cifras pero non da as verdadeiras: nin de emprego, nin de actividade empresarial, nin de prazas de escolas infantís, nin de listas de espera… O seu relato non é coherente, pero o que é peor.. non é real. A primeira hora, cando iniciaba a súa intervención esta mañá, Feijoo afirmou que a vitoria electoral do 1 de marzo xustifica todas as súas decisións e que como gañaron as eleccións teñen dereito a gobernar “para esa maioría”. Equivócase o Presidente. A vitoria non xustifica que levara o país ó enfrontamento pola lingua, polas Caixas, pola reforma da administración.. non xustifica que no día do Debate da Autonomía olvide que a súa prioridade debe ser a política económica e de emprego.
Feijoo olvida a historia e confunde a lexitimidade dunha vitoria electoral coa responsabilidade que ten a persoa que se senta en Monte Pío a dirixir e liderar Galicia. Feijoo olvida as leccións que da a Historia. En 1972 Nixon converteuse no Presidente de USA máis votado da democracia americana. Dous anos despois tivo que dimitir polos escándalos do Watergate. As vitorias non son cheques en branco, as vitorias son unha decisión soberana dun pobo nun momento determinado que, en todo caso, esixe de quen gaña asumir a responsabilidade de gobernar con xenerosidade, con intelixencia e dende o consenso. Feijoo debería empezar a telo en conta.

viernes, 12 de marzo de 2010

MIGUEL DELIBES



Ha muerto el más grande. Sin duda, desaparecidos Torrente y Cela, el autor español vivo más importante era Miguel Delibes, que unía, a su espléndida obra, una autoridad reconocida como “guardián” de la lengua y como cronista desgarrado aunque sereno, de la postguerra española. Delibes, castellano recio donde los hubiera, era el útimo gran referente del siglo XX, como hoy proclaman todos los diarios, pero para sus lectores era un autor que tocaba la cuerda exacta del alma para llenar sus páginas de una emoción intensa que inundaba su obra y la hacía comprensible y apreciada por públicos bien dispares.

Delibes escribía bien y se le entendía bien. Su dominio del lenguaje, su carácter y su experiencia de cronista le permitían una interlocución directa con el lector, desnuda de artilugios superfluos y que apuntaba a lo más profundo de las entrañas. A Delibes lo descubrió mi generación en el instituto, a pesar de que por aquellas decisiones inexplicables de los curriculums académicos, se empeñaban en que leyeras a los dieciséis años “Diario de un cazador”, decisión que parecía más destinada a alejarte para siempre del autor vallisoletano que a cultivar el amor por la literatura. Luego, España entera escuchó en boca de Lola Herrera aquellas largas “Cinco horas con Mario”, demoledor relato de la sociedad y las familias durante el franquismo. El gran público le descubrió a través del cine, en aquellos “Santos Inocentes” en los que Mario Camus tradujo, de manera magistral, el lenguaje directo y crudo de Miguel Delibes.
Hoy yo debía escribir sobre las miserias humanas; sobre aquellos que venden hasta su alma por una miseria y aquellos que confunden un “proyecto” con un saco en el que cabe cualquier sinvergüenza. Hoy tenía pensado escribir sobre el fin y los medios.. Pero en esto murió Delibes y me hizo un favor. Al final, él describió mejor que nadie las miserias humanas, la indignidad de quienes no son más que siervos y la calaña moral de los señoritos que saben que pueden comprar cuando quieran a algunos.. no a los que más necesitan sino a los que menos valen. Al final, el “señorito Iván” extremeño no está tan lejos de aquí. Hoy murió Delibes y ayer lo hacía “la tia Julia”, aquella mujer que enamoró e inspiró al joven Vargas Llosa y cuyo relato de amor se transformó en una novela deliciosa. Las musas también están de luto. Delibes dijo en una de sus últimas entrevistas que “había muerto antes como escritor que como hombre”; no es cierto. No morirá nunca porque Azarías, Cecilio Rubes, Carmen o Paco el Bajo permanecerán eternamente en nuestras vidas. Millones de personas esta mañana habrán despedido al gran autor con una sonrisa triste y musitando aquellas palabras.. Milana bonita

miércoles, 10 de marzo de 2010

RIDÍCULO (OS, AS)


Líbreme dios de presuponer que militancia y electorado del PP están menos preparados para comprender los principios de la igualdad de género, para entender que hombres y mujeres debemos construir una sociedad en (y con) iguales condiciones y asumir como propios los avances logrados en estos años. Estoy segura que no hay nada que genéticamente impida a los populares considerarse aliados en estas conquistas aunque a menudo resulta difícil sentirlos como compañeros en este viaje. El dia 8 fue uno de esos días.

Yo no sé nada de globoflexia, de creatividad contemporánea ni si el artista elegido tiene más o menos talento. De lo que sé es de dignidad, de responsabilidad institucional y de lo que significa el Dia Internacional de la mujer. Y sé, como saben los ciudadanos y ciudadanas, cuando alguien hace el ridículo, cuando no sabe cuál es su sitio y cuando le meten un gol. El acto del 8 de marzo en el Obradoiro no es más que un lamentable resumen gráfico de lo que el Gobierno Feijoo está haciendo con las políticas de igualdad: chirigota pura y dura. Las fotos que han dado la vuelta a España demuestran mejor que mil discursos que la Xunta ha frivolizado al máximo su responsabilidad y su compromiso con la igualdad de género y que ni siquiera en la conmemoración de un día tan sentido es capaz de mantener un mínimo las formas.
La cosa sería de risa si no coincidiera con la presentación del Anteproyecto que prevé la eliminación del Servicio Galego de Igualdade. Sería de risa si no fuera porque se han anunciado cambios en la Lei do Traballo en Igualdade, que eliminan instrumentos dirigidos a permitir la conciliación de la vida laboral y la familiar. La cosa tendría gracia si no fuera porque los del disfraz son la Conselleira de Traballo y el de Economía e Industria, o sea los que tienen la obligación de diseñar y llevar a cabo políticas dirigidas a crear empleo, mejorar la empregabilidad femenina y facilitar la vida a los emprendedores… Y mientras se disfrazan, sólo hay que echar un vistazo a las cifras de desempleo, a los sectores, a las ayudas para formación, etc, etc.. Sería de carcajada si no fuera porque ese hombre que mira – con cierto estupor, creo – una suerte de muñeca hecha con globos más propia de otros espectáculos, es el responsable de un Gobierno que bajó las inversiones en equipamientos sociales, que tiene bloqueada la dependencia y que ha disminuido los fondos dirigidos a educación, sanidad, atención social y formación para el empleo… En fin, tendría gracia si no fuera sencillamente RIDÍCULO. A todo esto, Marta González, la Secretaria Xeral de Igualdade, insiste en que no comprendemos “la profundidad y el significado” del evento y que “es bueno reírse y celebrarlo”… puede ser… peor a mi me da la impresión de que es la señora González la que no comprende bien ni qué representa ella, ni cuál es su sitio, ni qué momento vivimos ni mucho menos qué cosas tienen gracia y cuáles tienen infinitamente menos.

lunes, 8 de marzo de 2010

MUJERES



“El tiempo ha llegado”. Con esta frase, Barbra Streissand anunciaba que, al fin, la industria hollywoodiense reconocía con su máximo galardón el talento de una directora, por primera vez en la historia. Seguramente la Streissand sintió una íntima satisfacción al dar este premio Kathryn Bigelow, que “vengaba” a otras mujeres directoras olvidadas por la Academia. La propia Barbra veía en 1991 cómo su “Príncipe de las mareas” recogía galardones y candidaturas varias, excepto la de “Mejor dirección”; dos años más tarde, “El piano” de Jane Campion emocionaba a crítica y público, pero tampoco le valía a ella el Oscar como directora. Igual suerte corrió Sofía Coppola con “Lost in translation” en 2003, engullida por el huracán Jackson y “El señor de los anillos”.

“El tiempo ha llegado”. Eran las nueve de la noche en L.A. pero en medio mundo ya se conmemoraba el Dia Internacional de la Mujer, ese que se encarga de recordarnos, cada año, que la desigualdad entre hombres y mujeres es aún parte intrínseca de nuestra sociedad y que, pese al camino recorrido, lejos está, de momento, el dia que el ocho de marzo no sea más que una fecha. Hoy los periódicos nos ofrecen una amplia gama de reportajes que nos muestran que la igualdad real sigue siendo una asignatura pendiente incluso en buena parte de las “sociedades occidentales” y en cada ejemplo de superación de barreras – visibles e invisibles – se encierra una muestra de la tarea pendiente. Directivas con éxito, soldados, peones, ingenieras, políticas o mineras.. lo excepcional sigue siendo noticia, precisamente por su rareza. A todas y cada una de ellas se les hace cada año la misma pregunta: “cómo concilia su trabajo con su vida familiar?”. Cuestión tal jamás es trasladada a directivo, peón, minero, político o soldado… se da por hecho, sus hijos y sus casas son cuidados por sus mujeres.

Conciliación, techo de cristal, tiempo en estrella, mainstreaning, género.. nos hemos acostumbrado a asumir e interiorizar nuevos términos que aluden a nuevas realidades, pero pese a todo aún no hemos asumido colectivamente que la igualdad deriva, irremediablemente, en una sociedad distinta en la que los tiempos, las prioridades políticas, el uso del espacio público, la gestión de servicios y las relaciones entre la ciudadanía y las instituciones habrán de definirse en claves diferentes a las actuales y en las que el reparto de funciones y la corresponsabilidad generen nuevos espacios.

Por si esto no fuera suficiente, la crisis económica cuya superación exige dar protagonismo a nuevos sectores económicos, tendrá también – ya la está teniendo – consecuencias en la empregabilidad de hombres y mujeres, en sus tasas de desempleo y, por tanto, en el reparto de sus tiempos públicos y privados. Por todo ello resulta más incomprensible que nunca que el Gobierno de la Xunta proponga la eliminación de una institución como el Servicio Galego da Igualdade, creado hace dos décadas y llamado hoy a tener un papel fundamental en el desarrollo de herramientas para la consolidación de la igualdad, para la corresponsabilidad y para el diseño de políticas de conciliación modernas. Lo mismo de incomprensible que las modificaciones de la Ley da igualdade no traballo – aprobada en la anterior Legislatura - anunciadas estos días y que atacan a la línea de flotación de instrumentos innovadores como el “banco de tiempo”. Una muestra más del escaso compromiso de la derecha con los avances en materia de igualdad de género.

Hoy, ocho de marzo, es momento de conmemorar pero también de reivindicar. De exigir a las instituciones respuestas y compromiso; de apoyar a Gobiernos como el presidido por José Luis Rpdriguez Zapatero, que desde el primer dia colocó la igualdad de género en la agenda prioritaria de su Ejecutivo; un dia para no olvidar a las que no tienen voz, a las que no tienen derechos, a las que son negadas, olvidadas y silenciadas, a esas que ni concilian ni dirigen películas, cuya única esperanza es que las demás, las que tenemos más camino andado no las dejemos atrás, no queramos seguir adelante sin incorporarlas “al primer mundo de los derechos”. Sólo esperan que un dia digamos como Barbra Streissand que, para ellas, también el tiempo ha llegado.

domingo, 7 de marzo de 2010

Up



Cuando me senté en el cine a ver “Up” sólo esperaba una nueva maravilla animada de la factoría Pixar y que mis hijos pasasen hora y media de entretenimiento. Noventa y cinco minutos después, me levantaba convencida de haber visto una obra de arte de esas que, décadas después, se siguen estudiando en las escuelas de cine para explicar qué es, para qué sirve y cómo ha de usarse el lenguaje cinematográfico. Y es que “Up” lo tiene todo: guión, encuadres, luz, música, ritmo… Es mitad Frank Capra, mitad Indiana Jones buscando una hermosa cascada donde posar la memoria de un amor eterno.. Y si me apuran, hasta ese anciano triste pero tenaz y ese adorable – y patoso - chaval merecerían esta noche disputar la preciada estatuilla al mejor Bridges y al genial Freeman.

La historia del cine guarda para nosotros un puñado de imágenes y secuencias imborrables, que justifican por sí solas la existencia de un arte que es mucho más que eso y de una industria que demasiado a menudo produce bodrios intragables. La despedida de Ingrid y Bogart en el aeropuerto de Casablanca, el final de “Uno de los nuestros”, el juego de los espejos en “La dama de Shanghai”, el principio de “Ciudadano Kane”, los diálogos de Woody Allen, la voz de Vito Corleone o la presencia de “Espartaco”.. Pues bien, a estas y otras tantas habrán de sumársele los primeros quince minutos de “Up”, dignos de figurar en el “top ten” de todos los tiempos. Si la emoción se puede convertir en imágenes, están son las de la hermosa historia de amor entre dos personas contada en apenas diez minutos: su encuentro, su cariño, su deseo, su felicidad, su tristeza, su complicidad.. la muerte.. el amor después de la muerte. Todo comprimido en un puñado de fotogramas cargados de ternura, pasión y belleza.

Esta noche, 82 años después de aquella primera cena de premios el cine da un paso más, quizás definitivo, incluyendo entre las candidaturas a mejor película dos ejemplos de lo que las tecnologías permitirán a partir de ahora: “Avatar” y “Up” nos señalan nuevos caminos para el cine, probablemente sin vuelta atrás. Con seguridad la cinta de Cameron será una de las triunfadoras de la noche, tras su éxito en taquilla y ese “elaborado pseudo-enfrentamiento” entre el director y su ex, Kathryn Bigelow, autora de “En tierra hostil”, otra candidata, que tanto juego ha dado en los medios de comunicación. Sin embargo, más allá de su alarde técnico y del mensaje ambientalista que encierra la gran favorita, me atrevo a asegurar que los cinéfilos recordarán con más intensidad el vuelo de un anciano desolado y un pequeño scout, buscando unas cataratas donde posarse que la mirada azul de los avatares. Y a ver.. qué no daríais por alguien capaz de volar miles de kilómetros, agarrado a unos cientos de globos, sólo para cumplir una promesa hecha al amor de su vida…?

viernes, 5 de marzo de 2010

CORRUPTÊLA, AE



Corrupción. Corrupción política. Probablemente haya sido esta la palabra más repetida durante estos últimosmeses. La concentración ciudadana ayer en Palma, tras las acusaciones cruzadas y la dimisión de Maria Antonia Munar, la “señora” de Baleares, no ha sido sino algunos de los episodios más llamativos de los que periodicamente salpican los informativos y que, con cierta ligereza, son calificados como “otro caso de corrupción política” dando a entender que la falta de honestidad es moneda corriente y que la corrupción es el comportamiento habitual de los representantes públicos. Lo cierto es que, con mayor o menor razón, el desafecto por la “clase política” se ha instalado en la opinión pública y todo parece indicar que viene más determinado por los escándalos que se van conociendo que por la situación de crisis económica o la dificultad en encontrar fórmulas eficaces contra ella.

Y es que España es un país pobre pero honrado. Dicho así podría acusárseme de frivolidad, pero quizás sea esa la mejor manera de calificarnos y de entendernos como comunidad. Los españoles han superado la postguerra, el hambre, la emigración y la crisis del petróleo.. Están, por tanto, dispuestos y hasta “genéticamente programados” para comprender y asumir los esfuerzos necesarios para remontar el momento económico, pero difícilmente asumirán que “su” democracia engendra monstruos. Comprensible en una sociedad que sacralizó su transición política como si esta hubiera cambiado el signo de la Historia mundial, que convirtió la Constitución en una suerte de libro sagrado – pese a no conocerla – y que apenas diez años después de que el dictador muriera tranquilito en su cama se sentía protagonista natural de la aventura europea.

Los últimos años han sido también los del “descrédito” de la clase política. Tras los escándalos – muchos de ellos vinculados con el urbanismo – de todos conocidos, se ha ido asumiendo por los ciudadanos – y buena parte de los medios de comunicación – que los políticos actuales ni tenemos formación ni vocación ni honradez. Un puñado de concejales, alcaldes, diputados y responsables autonómicos han cubierto con un manto de vileza la vida pública de tal forma que cualquier insinuación sobre la honestidad de quien se dedica a la política basta para que los ciudadanos le retiren su confianza, sin esperar prueba alguna. Series de televisión y libros escritos para venderse en los aeropuertos encumbran a los protagonistas de la transición magnificando su capacidad y su obra, ocultando cualquier rastro de pecado. No queda espacio en la memoria para el nepotismo de la UCD, para el aceite de colza o el caso Banca Catalana. Sólo queda el recuerdo de los grandes hombres para mantener viva la leyenda de que “aquellos sí eran estadistas”…

Pero dejando a un lado la “amnesia histórica” como mecanismo defensivo de la psique colectiva, lo cierto es que la desconfianza ciudadana en sus dirigentes actuales no puede ser achacable a nadie más que a nosotros mismos. A los hechos citados anteriormente hay que añadir que tal vez no hemos sido lo suficientemente diligentes a la hora de mejorar y ampliar el control ciudadano sobre nuestra actividad política y sobre los dineros públicos. Hoy que la red nos permite intercambiar opiniones y amistad con personas a las que probablemente jamás lleguemos a conocer, que con cuatro pasos sencillos gestionamos a través de las webs compras, ventas o viajes y realizamos en un instante trámites bancarios o administrativos bien complejos, las tecnologías nos ofrecen mecanismos variados para ampliar el conocimiento ciudadano sobre la gestión de lo público y para permitir un control riguroso y continuo del mismo.

Pero no sólo hacen falta medios tecnológicos, que los hay, sino también la voluntad política de asumir este control y ver en él un fortalecimiento de la democracia y de la comunidad que la sostiene. La ciudadanía no es sólo una masa informe de votantes o de “administrados” que exigen servicios y calidad en la atención, es también una asociación libre de personas libres que reclaman de sus gobernantes criterio, transparencia y liderazgo. En la anterior legislatura, el Gobierno presidido por Emilio Pérez Touriño impulsó la Lei de Transparenciae Boas Prácticas na Administración Pública galega – Lei 4/2006 – que facilitó el acceso y el conocimiento, a través de la red, de expedientes y convenios. Asimismo, el Decreto 205/2008 de 4 de septiembre, por el que se regulaban los Rexistros de actividades e bens patrimoniais dos altos cargos da Xunta avanzó en el control e información sobre la actividad de los cargos directivos.

Sin embargo, es evidente que el Gobierno de Feijoo no mantiene el mismo compromiso. Hasta hace apenas unos días no figuraban la mayoría de los convenios en la web y no fue hasta la presentación, por parte del Grupo Socialista, de reiteradas iniciativas y preguntas parlamentarias cuando se subsanó esta situación. Ahora, nuestro Grupo presenta una nueva propuesta que es ya una realidad en Comunidades Autónomas como Castilla La Mancha, Andalucía y Extremadura: hacer públicas las actividades y el patrimonio de altos cargos y miembros de la Cámara gallega. Feijoo ya ha anunciado que no lo aceptará. Es un error. Nada más absurdo que resistirse a que la democracia crezca y se fortalezca, a construir diques que impidan la llegada de mareas procedentes de la desafección a la política y la desconfianza; de ahí sólo surgen “salvadores de la patria” y experiencias que denigran lo público; Italia y aquél GIL de triste recuerdo son ejemplos de ello.

Desde Cicerón hasta Tierno Galván, desde la anarquista y feminista Goldman al renovador del liberalismo Von Misses, han sido multitud los pensadores, políticos y filósofos que han insistido en la necesidad del ejemplo, del buen ejemplo, en el ejercicio de lo público y en la corrupción como amenaza, no sólo de la democracia contemporánea, sino de la propia sociedad. Es nuestra obligación y responsabilidad devolver el crédito a una actividad que la inmensa mayoría desempeñamos con pasión, con alegría, con aciertos y fallos pero buscando tan sólo construir un proyecto en el que creemos. Impidamos, con todos los medios, que quienes no creen en la política ni en la democracia accedan al poder, engrandecidos por aquellos otros que convierten “la cosa pública” en un lodazal.

miércoles, 3 de marzo de 2010

EL VIAJE


Ha dicho el Arzobispo de Santiago que el Papa viene a Compostela porque él mismo se lo pidió por carta, allá en el mes de octubre, que el pasado jueves ya sabía la buena nueva pero que “le pidieron” discreción; ha dicho también que la audiencia de ayer era a su Excelencia Reverendísima y que el señor Presidente de la Xunta no era más que un invitado suyo… En fin.. Es lo que tienen los viajes al Vaticano.. que hay que tener mucho cuidadito con lo que se dice y con lo que se anuncia.. porque la Iglesia, amigo Sancho, sólo le hace “la pelota” a los que le conviene.. y ya se ve que no es el caso.

A Feijoo – o a quien fuera – no se le ocurrió mejor idea que “conmemorar” el uno de marzo aprovechando la invitación de Julián Barrio y haciéndola pasar por una audiencia papal al Presidente de la Xunta.. vaya, vaya…y en tales andaba y tanto debió impresionarle la vista de la Plaza de San Pedro que se nos puso medieval el hombre y decidió “ofrecerle Galicia al Papa”.. Es obvio que Feijoo tiene una percepción distorsionada de sí mismo, de su papel institucional, de su poder, de su influencia y del tiempo en que vive… Este hombre ha confundido la presidencia de la Xunta con un señorío, a Galicia con “su” gleba y a nosotros con sus pobres – y resignados – siervos.. Eso si, de este viaje se trae un crucifijo bien grande, unas fotos ideales y la noticia de que el Papa le ha dicho que sí.. al Arzobispo.. Pues ya está feliz…

lunes, 1 de marzo de 2010

UN ANO DESPOIS



Cando o 1 de marzo de 2009 os votos dos galegos e das galegas selaron a victoria de Núñez Feijoo, foron moitos os que vaticinaron que a dereita española xa tiña “un líder de futuro” e que o PP de Galicia viviría de novo décadas de poder rocoso, mesmo batindo a marca do “patrón” Fraga. Probablemente ni os socialistas – cecais os que menos – sospeitabamos que a lúa de mel coa que Feijoo iniciou a súa andadura ó fronte da Xunta, remataría antes de finalizar o primeiro ano e que no aniversario daquela data nin siquera él mismo nin os seus “aliados naturais” son capaces de facer un balance positivo dun Executivo débil que cometeu en dez meses máis erros dos que algún esperaba del en catro anos.

Baste recordar os vítores e aplausos ós nomeamentos dun “Goberno austero e con perfil profesional” recollidos no seu día e basta unha ollada por riba para darnos conta de que ningún dos dous adxectivos calificaron a súa andaina. Eliminar catro Consellerías só serviou para enmascarar o gasto que supuxo o nomeamento dos cinco “super delegados”, con gabinete de Conselleiros e orden de facerlle a vida imposible ós alcaldes das cidades e manter, baixo o nome de “xefe territorial”, os mesmos delegados de cada departamento autonómico. A teima de arrinconar “os Audis” só valeu para que a Xunta teña investido 6 millóns de euros (mil millóns de pesetas) en renovar por completo a flota do parque móvil e daquelas sillas e mesas tan “luxosas” non se volveu a falar. Por último, en poucos días haberá noticias ó respecto dalguns salarios directivos que se incrementaron de maneira notable, sin ningún motivo aparente.

Pero si a austeridade non resultou tal, a “profesionalidade” ainda foi menos. O Conselleiro de Educación convirtiu cada decisión nunha protesta cidadá: lingua, libros de texto, escolas de idiomas…; o de Cultura enlaza un lío con outro, o de Economía e Industria mantense “desaparecido” da escena pública, en plena crise, intentando que a responsable de Traballo e Benestar asuma a herdanza do paro, consciente de que a incapacidade para a xestión pública – nas políticas de formación e, especialmente, na dependencia - da señora Mato xoga a favor dos silencios de Javier Guerra. A estrela de Pilar Farjas desinflouse cós primeiros datos da espera, a pesares da enxeñería contable e ós responsabeis de Mar e Medio Rural permanecen na invisibilidade absoluta. Ainda que son os Conselleiros que máis perto están de Feijoo, Rueda e Hernández, os que teñen protagonizado algunhas das principais debilidades do Goberno: as sospeitas legais sobre ambos, a paralise e lentitude da “administración Rueda”, a caída brutal da licitación pública, os retrasos acumulados na lexislación urbanística e a actuación do Secretario Xeral do PPdeG no Congreso de Ourense teñen son sólo algunhas das lousas que este ano caeron sobre os escudeiros máis fieis de Feijoo.

Pero sin duda foi o propio Presidente da Xunta o que nos ten ofrecido as “perlas” máis prezadas deste ano. Unxido como o oráculo da nova dereita, Núñez Feijoo percorre España explicando cómo gañar eleccións ós seus correlixionarios e, de paso, exercendo o seu deporte favorito: a frivolidade. Nun discurso impropio no cocido de Lalín, prometendo “bilingüismo cordial” mentras constrúe “cordial enfrentamento”, teorizando sobre a espiritualidade do Xacobeo ou propoñendo “copiar a Lei andaluza de Caixas” na enésima mostra de que para este Presidente todo ten o mesmo tono de “chirigota solemne”. Neste último tema, o futuro das Caixas, o Presidente da Xunta, incapaz de convencer ás dúas entidades para unha fusión, decidiu fuxir cara adiante mantendo un enfrontamento sin cuartel coa dirección de Caixanova, enfrontamento indigno de quen se senta en Montepío.

Feijoo creou unha versión ligth de sí mesmo para a campaña electoral: moderno, emotivo e bon xestor… Un ano despois o seu Goberno recuperou o más rancio da dereita española, os enfrentamentos con Baltar amosaronnos a súa frialdade e a paralise autonómica reventou a súa fama como xestor. Elexiu o “modelo Rueda” pensando que él e a súa xente eran inmunes pero o tempo lle demostrou que non era así e asinou un “contrato con Galicia” que hoxe esconde, incapaz como é de cumplir nin a primeira liña do mesmo. Este un de marzo Feijoo está no Vaticano; seguramente si Benedicto XVI puidera darlle un consello, daríalle tres: “sforzo, rigore e umiltá, Alberto, umiltá!”.